آزمون امیدواری اشنایدر

آزمون امیدواری اشنایدر توسط اشنـایدر و همکاران در سال ۱۹۹۱ برای سنجـش امیـدواری سـاختـه شـد، دارای ۱۲ عبارت است و به صورت خودسنجی اجرا میشود.

یکی از عوامل مثبت و تاثیر گذار بر زندگی پربار و سالم، امید و امیدواری می‌باشد. امیدواری، عملکرد فیزیولوژیک و روانشناختی را تقویت کرده، فقدان آن منجر به اختلال زودرس در عملکرد فرد می‌شود. امیدواری کیفیتی درونی است که می‌تواند به فرد انرژی دهد. به همین دلیل افراد امیدوار مسئولیت بیشتری در قبال مراقبت از خود احساس کرده، به تلاش‌های دیگران جهت مراقبت از آن‌ها پاسخ مناسب می‌دهند. 

امید زیادکننده قدرت تطابق و نشانه سـلامت روانـی است و داشتن برنامه برای زندگی واقعـی همـراه بـا هدف و مقصود واقعی نتیجه داشتن امید بـه زنـدگی است. در واقع امید عملی برانگیزاننده است و افراد را قـادر می‌سازد مسیری را انتخاب کنند که به نتیجه‌های مثبت می‌انجامد.

تعریف امید:

لـوین و اشنایدر، امید را به عنوان یکی از منـابع تـاب آوری در نظر مـی گیرنـد کـه در زمـان هـایی کـه فـرد دچـار استرس می‌شود می‌تواند تاثیر مثبتـی بـر سـلامت و بهزیستی فرد داشته باشد. 

لـوین و اشنایدر، امید را به عنوان یکی از منـابع تـاب آوری در نظر مـی گیرنـد کـه در زمـان هـایی کـه فـرد دچـار استرس می‌شود می‌تواند تاثیر مثبتـی بـر سـلامت و بهزیستی فرد داشته باشد. 

امید نمـادی از سـلامت روحـی و توانـایی باورداشـتن بـه احسـاس بهتـر در آینـده اسـت. اما ناامیدی نقطه مخالف امید و از خصوصیات و مظـاهر اصلی افسردگی است.

تاثیرات امید و امیدواری در زندگی:

امیدواری یکی از ویژگی‌های انسان است که به او کمک می‌کند تا ناامیدی‌ها را پشت سر گذاشته، اهداف خود را تعقیب کرده و احساس غیر قابل تحمل بودن آینده را کاهش دهد. افراد امیدوار سالم‌تر و شادترند، دستگاه ایمنی بدنشان بهتر کار می‌کند و با بهره‌گیری از راهبردهای مقابله موثر مانند ارزیابی مجدد و مساله‌گشایی با فشارهای ‌روانی بهتر کنار می‌آیند. 

مطالعات نشان می‌دهند افراد امیدوار نسبت به افرادی که امید کمی دارند دلبستگی ایمن‌تری دارند، تغذیه و مراقبت بهتری را دریافت کرده و از حمایت اجتماعی کافی برای انطباق با مشکلات برخوردار بوده‌اند. تعارض خانوادگی آن‌ها کمتر و والدین قابل پیش‌بینی‌تری داشتند. کودکانی که مورد بی توجهی قرار می‌گیرند فردی را ندارند که افکار امیدوار کننده را به آن‌ها بیاموزد. در چنین شرایطی عملکرد مراقبین منبع اراده و حمایت برای کودک نیست و موجب از بین رفتن افکار هدفمند در وی می‌شود.  

امید باعث حرکت ما در زندگی می‌شود، اینکه ما شب قبل برای فردا و هفته‌های بعد و حتی امسال‌مان برنامه ریزی می‌کنیم نشانه امید به زندگی در ماست.

اما باید حواسمان باشد که امیدواری زیاد باعث نشود که چشممان نسبت به واقعیت بسته شود. گاهی همه شواهد به ما می‌گوید که ممکن نیست یا الان امکانش نیست. در این مواقع امیدواری زیاد وقت ما را تلف می‌کند و حتی خلاقیت ما را می‌کشد، زیرا اجازه نمی‌دهد که ما مسیرهای دیگر را امتحان کنیم. هر چیزی افراط و تفریطش زیان‌آور است چه آن چیز جزو چیزهای خوب و مفید باشد، چه جزو چیزهای بد و مضر. چه بسا که افراط در جنبه‌های مثبت ما را خوش خیال می‌کند و تاب و تحمل سختی‌ها را از ما می‌گیرد و از آن طرف افراط در جنبه‌های منفی روحیه ما را پایین ‌می‌آورد. 

مقیاس امید در آزمون امیدواری اشنایدر :

به عقیده اشنایدر امید، نوعی روند فکری و دارای دو جزء تفکر عامل (اراده‌های هدفمند) و مسیرها 

(طرح‌های هدفمند) است و هر دو بعد از طریق رفتارهای هدفمند در تشکیل و تعیین میزان امید ضروری و موجب سازگاری و سلامت جسمی و روانی است. مسیرها جزء شناختی امید و نشان دهنده توان فرد در خَلق راه‌های معقول برای دستیابی به اهداف است. تفکر عامل، جز انگیزشی امید و نشان دهنده برداشت شخصی درمورد توانایی برای رسیدن به اهداف گذشته، حال و آینده است. تفکرعامل، یعنی اعتقاد به این مطلب که فرد می‌تواند از طریق راه‌های فرضی به سوی هدفی مشخص حرکت کند و بدان دست یابد. به ویژه در زمان رویارویی با موانع وجود تفکر عامل، در راه اندازی انگیزه لازم برای قدم گذاشتن در مسیرهای دیگر حائز اهمیت است. 

مقیاس در آزمون امیدواری اشنایدر بر اساس نظریه امید اشنایدر، مقیاسی است که امید فرد را به عنوان یک ویژگی شخصیتی نسبتاً ثابت ارزیابی می‌کند، این مقیاس در مورد همه افراد از جمله بیماران روانی و برای افراد ۱۵سال و بالاتر کاربرد دارد. 

کلام آخر:

یک انسان امیدوار هم برای خودش و هم برای دیگران مفید است. مامی‌توانیم با تزریق امید به اطرافیانمان به زندگی‌شان رنگ و بویی تازه دهیم و به عنوان مسئولیت اجتماعی خودمان حداقل سعی کنیم کسی را ناامید نکنیم. بهترین لطفی که مامی‌توانیم در حق کسی کنیم این است که بخش‌های خوب و مثبت وجودی‌اش را بهش نشان دهیم و بهش بگوییم که آن شخص منحصر به فرد است و قرار نیست شبیه هیچ کس دیگری جز خودش باشد و این است که باعث ارزشمندی و امیدواری او می‌شود.